HAI VIDA ALÉN DA IMAXINACIÓN?

 cerebro-comunicacao-20120629-original3.jpeg

© Xavier Frías-Conde

Sentei nunha mesa eu só a parvear xa un chisquiño tarde. Era un espazo con salón de comidas común para cinco ou seis postos de refección rápida. Había apenas tres días que chegara a Kladno, a cidade checa onde moro unha parte do ano, polo cal gostaba de observar as persoas, se por acaso os checos tivesen sufrido calquera transformación xenética durante os meses da miña ausencia.

Pedín un deses pratos que pode comer igual un humano ca un trol, con couves acedas, arroz e unha carne que dicían que era polo, mais que ben podia ser pomba da rúa. E cando xa acabei de ler as mensaxes do meu telemóbil e me dispuña a comer, reparei nos dous homes que estaban sentados á miña fronte. Un tería cerca de 55 anos e o outro 25. Parecían pai e fillo, sobre todo pola feitura dos seus narices de aguia. Non daba ouvido a súa conversa, por tanto reparei na roupa deles. Era igual a que poderían ter usado durante o comunismo, trinta e un anos atrás. Só as zapatillas desportivas eran modernas en ambos os homes. O vello bebía cervexa, como non podia ser doutro modo, probabelmente el tamén fora daqueles que na súa xeración pasaron directamente do biberón con leite para o copiño con cervexa, como gostan de contar tantos checos.

En canto comía, ollaba para eles, a tentar imaxinar de que temas conversaban. Era imposíbel. De autos, de fútbol, de marcas de cervexa...? E entón unha muller sentou na mesa deles. Non a vira antes porque estaba a comprar a comida e a esperar a ser atendida. Traía unha bandexa con dous pratos, un para o vello e outro para o mozo. Ela non comía nada, só trouxo bebida para si, unha cola, como o rapaz. Ela ficou a ollar para eles, seguia a conversa dos homes, mais sen participar nela. Apenas mordia as unllas. Tamén ela vestia como durante o comunismo, embora as suas zapatillas desportivas tamén fosen modernas.

Foi entón, en canto separaba a couve do arroz, que comecei a imaxinar onde viverian e o tipo de relación que terían entre eles. Talvez o marido fose o mozo e non o vello. Talvez o lar fose un apartamento nun predio medio en ruínas na periferia de Praga, cun xardin descoidado, cheo de espíritos e de alimarias, onde nen un can louco ousaria morar. Imaxinei que serían unha espécie de família Addams en versión checa durante o comunismo.

E entón ela, a muller, ergueuse da cadeira e os seus ollos cruzáronse cos meus. Aquel corpo descoidado albergaba uns ollos que transmitian unha das tristezas máis grandes que teño visto nunca. Unha tristeza que inspiraría toda unha xeración de poetas. Unha tristeza que matou toda a miña vontade de imaxinar. O seu ollar e o meu mal se cruzaran un segundo, mais no dela estaba condensada toda uma vida de angustias e de dor, unha vida en que ter sido como a família Addams en versión checa probabelmente tería sido o mellor que lle tivese acontecido para así ter botado aqueles dous homes no pote da sopa, pois aquilo teria sido a solución a todos os seus problemas, como quen prepara peixe para a cea do Nadal. Si, posibelmente se puidese ter feito todo iso, ela non tería agora aquel ollar tan inmenso, indescritibelmente triste, se ela tivese sido un monstro como a matriarca dos Addams, mais en contraste era unha infeliz que servía a dous homes cuxa vida consistía en tecer tristezas, unha tras outra, sen eu conseguir imaxinar cal a auténtica causa, apesar da miña inxente imaxinación.

Entón acabei de almorzar. Deixei a bandexa na mesa e saín de alí sen ollar para atrás, non fose que me encontrase novamente aquel ollar e houbese pedirlle escusas á muller por eu ser tan idiota imaxinando e por riba ter que lle dar explicacións. Gardei a vergoña dos meus pensamentos para min e só para min, porque a vergoña e a imaxinación nunca se encontran.

(Imagem retirada da net)